Είδη

ΟΜΑΔΑ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ

ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΠΑΞΙΜΑΔΙΟΥ

Εκτός από το κρίθινο, παρασκευαζόταν (και παρασκευάζεται ακόμη) παξιμάδι από σιτάρι (ολικής άλεσης ή λευκό) από μιγάδι (ίσες ποσότητες κρίθινου και σιταρένιου αλεύρου) τριομίγαδο (ίσες ποσότητες αλεύρου από σιτάρι, κριθάρι και ταγή), μιγάδι ταγής (ανακατεμένο αλεύρι σιταριού και ταγής ή κριθαριού και ταγής). Σε πολλές περιοχές παρασκεύαζαν και «επίσημο» παξιμάδι, από εφτάζυμο ψωμί (στα χωριά γύρω από το όρος Δίκτη).

Ως προς το σχήμα, τα Κρητικά παξιμάδια διακρίνονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Τους «ντάκους» και τις «κουλούρες». Οι ντάκοι είναι κομμένες χοντρές φέτες μακρόστενου ψωμιού.  Οι κουλούρες κόβονταν στη μέση έτσι που να χωρίζεται το πάνω από το κάτω κομμάτι. Το «πανωκαύκαλο» από το «κατωκαύκαλο».

 

Το βρέξιμο

 
Το παξιμάδι μπορεί να καταναλωθεί ξερό όπως είναι ή να εμβαπτισθεί σε νερό και να μαλακώσει.

Υπάρχουν πολύ «αφράτα» παξιμάδια που δεν χρειάζεται να τα βρέξουμε. Αυτά συνήθως σπάνε πιο εύκολα και θα τα δούμε σπασμένα ακόμα και στην συσκευασία τους. Το «βρέξιμο» του παξιμαδιού θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Ένα καλό παξιμάδι πρέπει να μένει ελάχιστα στο νερό (από μερικά δευτερόλεπτα μέχρι το πολύ μισό λεπτό), να μαλακώνει τόσο ώστε να μην χάνει τη συνοχή και τη συνεκτικότητά του.

Αν το αφήσουμε περισσότερο χρόνο, θα σκορπίσει και θα χάσει τη φυσιογνωμία του. Σε γενικές γραμμές, πρέπει να τρώγεται άνετα, να είναι μαλακό, όχι όμως «παπουδιασμένο» (μουλιασμένο στο νερό) και να υπάρχουν μέσα στη μάζα του τραγανές νησίδες. Δεν πρέπει να βρέχομε πολύ παξιμάδι μαζί. Το καλύτερο είναι να έχομε ένα βαθύ πιάτο με νερό στο τραπέζι και να βουτάμε μικρή ποσότητα παξιμαδιού κάθε φορά, ώστε να καταναλώνεται σε λίγο χρόνο.